Konak
Konak is de opvolger van het ter ziele gegane Brasserie Belvédère. Iets wat Captain Critic al vernomen had via de lokale media, maar wat je ook nog kan afleiden uit de luifels, waar nog in grote letters de naam van het vorige etablissement op vermeld staat. Een detective van het niveau Poirot, Maigret of Sherlock Holmes moet je daar dus niet voor zijn, een detective van het niveau Witse zal in dit geval reeds volstaan.
Over de architecturale kwaliteiten van het pand gelegen aan een rondpunt in Destelbergen zal de kapitein niet flauw doen: het betreft een lelijk pand aan een lelijk rondpunt. De uitbaters van Konak moeten toch enige vorm van commercieel succes genieten in een niet nader gespecifieerde branche: dat valt toch op te maken uit het groot aantal plekken op de parking dat wordt ingenomen door felgekleurde patserbakken. Mét gepersonaliseerde nummerplaat, uiteraard. Wat is een patserbak immers zonder gepersonaliseerde nummerplaat? De mensen zouden al ’s durven denken dat je geen € 2.000 over hebt om iets belachelijks op je nummerplaat te zetten. Stel je die vernedering ’s voor zeg.
Bij het binnenkomen wordt Captain Critic alvast hartelijk begroet door het vriendelijke personeel en naar zijn tafeltje begeleid. De kleine tafeltjes staan iets te dicht bij elkaar, waardoor de zo gekoesterde privacy van de kapitein meermaals in het gedrang komt, zeker gezien het restaurant behoorlijk vol zit. Is dat wel in regel met de nieuwe GDPR-wetgeving?
Konak noemt zichzelf een steakhouse, maar er staan eigenlijk slechts twee steaks op de kaart: ‘Amerikaanse steak’ en ‘Amerikaanse steak overgoten met kaassaus’ (blijkbaar de specialiteit van het huis, de kapitein heeft het niet aan een test onderworpen). Verdere inspectie van de kaart leidt Captain Critic eerder richting de noemer ‘Turks restaurant’: er staan immers vooral Turkse vleesgerechten zoals iskender, köfte, adana en pirzola op het menu, alsook enkele toch net iets minder Turkse gerechten als Gents stoofvlees, vol-au-vent en fajita.
Als aperitief bestelt de kapitein een aperitief maison, een aperitief waar hij doorgaans ver bij uit de buurt blijft (het risico op een overdosis fruitsap uit concentraat is daarvoor te groot) maar wanneer Captain Critic verneemt dat het huisaperitief gemaakt is op basis van Aperol (de kapitein denkt dan automatisch aan een Spritz), besluit hij het toch een kans te geven. Wanneer de jonge ober het aperitief aan tafel komt brengen, ziet dat er echter verdacht veel uit als een Campari Orange, wat de kapitein dan ook noopt tot de vraag of dit wel het huisaperitief betreft. Waarop de ober antwoordt dat ze hem aan de bar niet gezegd hebben wat het is en dat het allemaal op elkaar lijkt. Een grootse carrière als mixoloog lijkt er voor deze jongeman nog niet direct weggelegd.
Als voorgerecht een mezze-bord, nog steeds het beste voorgerecht om te nemen in elk Turks restaurant, of euh, steakhouse. De verschillende mezze zijn best smakelijk: groene en zwarte olijven, een scampi, börek (bladerdeeg gevuld met feta), calamares (die wel een beetje zompig zijn), een soort dolmades, en enkele slaatjes zoals tonijnsalade, tzatziki, een pastasalade, een rode bietensalade en antep ezmesi (uiterst pikante paprikasalade).
Ongeveer halverwege de mezzeschotel is de tijd overigens gekomen voor het eerste ananasmoment, waarvan er gedurende de rest van de avond nog een tweetal zullen volgen. Neen, Captain Critic bedoelt met ‘ananasmoment’ niet dat er een stuk ananas tussen zijn mezze te vinden zou zijn (stelt u zich ’s voor: een stuk fruit op een mezzeschotel, wat een absoluut horrortafereel). Neen, het ananasmoment bij Konak betekent blijkbaar dat de muzak (denk een pianoversie van Sting’s Fields of Gold) even wordt stilgelegd en vervangen door een loeiharde mix tussen hiphop en rave, waarna het voltallige keukenpersoneel enigszins ritmisch bewegend de keuken verlaat om zich, elk voorzien van een reusachtige plateau met in het midden strategisch een ananas gepositioneerd, een weg te banen door de zaal richting een tafel waar blijkbaar iets te vieren valt. Raarrr.
Inmiddels terug in het gezelschap van de vertrouwde muzak (denk pianoversies van om het even welk nummer van Sting) wordt het hoofdgerecht geserveerd. In het geval van de kapitein köfte, Ankara-style. Wat er precies typisch Ankara is aan de köfte in kwestie weet Captain Critic niet meteen, maar de 4 grote lamsgehaktburgers zijn wel geslaagd. Smakelijk, sappig en groot (of had de kapitein dat al gezegd?). De frieten die erbij geserveerd worden mogen dan niet klassiek Turks zijn, lekker zijn ze wel. Enkel de plastic flessen Heinz ketchup en mayonaise die op tafel gezet worden hadden iets stijlvoller gekund. In Turkije wordt overigens nog best smakelijke wijn gemaakt (zou dat wel mogen van president Erdogan, ieders favoriete Lord of the Rings-personage?): de fles rode wijn uit Anatolië die de kapitein gekozen heeft, heeft wat weg van een degelijke Bordeaux. Lekker bij de köfte.
Wie trouwens op zoek is naar een goed functionerende teletijdmachine: waarom verder zoeken wanneer the next best thing gewoon bij restaurant Konak te vinden is: paprikapoeder weelderig over de randen van elk bord gestrooid. U waant zich zo terug in de jaren negentig. Kijk, daar is Joyce De Troch! En daar, die sympathieke Pico van De Kampioenen! En Felice, die valse Italiaan van 1000 Seconden! Aaah, wat een afschuwelijk decennium toch.
Captain Critic heeft bij Konak niet slecht gegeten, maar hij heeft er ook enkele op zijn minst gezegd vreemde dingen meegemaakt. Naar analogie met de mixed grill op de menukaart keert de kapitein dus met mixed feelings terug huiswaarts (officiële Belgische inzending woordgrapje van het jaar, categorie culinair).
Over de architecturale kwaliteiten van het pand gelegen aan een rondpunt in Destelbergen zal de kapitein niet flauw doen: het betreft een lelijk pand aan een lelijk rondpunt. De uitbaters van Konak moeten toch enige vorm van commercieel succes genieten in een niet nader gespecifieerde branche: dat valt toch op te maken uit het groot aantal plekken op de parking dat wordt ingenomen door felgekleurde patserbakken. Mét gepersonaliseerde nummerplaat, uiteraard. Wat is een patserbak immers zonder gepersonaliseerde nummerplaat? De mensen zouden al ’s durven denken dat je geen € 2.000 over hebt om iets belachelijks op je nummerplaat te zetten. Stel je die vernedering ’s voor zeg.
Bij het binnenkomen wordt Captain Critic alvast hartelijk begroet door het vriendelijke personeel en naar zijn tafeltje begeleid. De kleine tafeltjes staan iets te dicht bij elkaar, waardoor de zo gekoesterde privacy van de kapitein meermaals in het gedrang komt, zeker gezien het restaurant behoorlijk vol zit. Is dat wel in regel met de nieuwe GDPR-wetgeving?
Konak noemt zichzelf een steakhouse, maar er staan eigenlijk slechts twee steaks op de kaart: ‘Amerikaanse steak’ en ‘Amerikaanse steak overgoten met kaassaus’ (blijkbaar de specialiteit van het huis, de kapitein heeft het niet aan een test onderworpen). Verdere inspectie van de kaart leidt Captain Critic eerder richting de noemer ‘Turks restaurant’: er staan immers vooral Turkse vleesgerechten zoals iskender, köfte, adana en pirzola op het menu, alsook enkele toch net iets minder Turkse gerechten als Gents stoofvlees, vol-au-vent en fajita.
Als aperitief bestelt de kapitein een aperitief maison, een aperitief waar hij doorgaans ver bij uit de buurt blijft (het risico op een overdosis fruitsap uit concentraat is daarvoor te groot) maar wanneer Captain Critic verneemt dat het huisaperitief gemaakt is op basis van Aperol (de kapitein denkt dan automatisch aan een Spritz), besluit hij het toch een kans te geven. Wanneer de jonge ober het aperitief aan tafel komt brengen, ziet dat er echter verdacht veel uit als een Campari Orange, wat de kapitein dan ook noopt tot de vraag of dit wel het huisaperitief betreft. Waarop de ober antwoordt dat ze hem aan de bar niet gezegd hebben wat het is en dat het allemaal op elkaar lijkt. Een grootse carrière als mixoloog lijkt er voor deze jongeman nog niet direct weggelegd.
Als voorgerecht een mezze-bord, nog steeds het beste voorgerecht om te nemen in elk Turks restaurant, of euh, steakhouse. De verschillende mezze zijn best smakelijk: groene en zwarte olijven, een scampi, börek (bladerdeeg gevuld met feta), calamares (die wel een beetje zompig zijn), een soort dolmades, en enkele slaatjes zoals tonijnsalade, tzatziki, een pastasalade, een rode bietensalade en antep ezmesi (uiterst pikante paprikasalade).
Ongeveer halverwege de mezzeschotel is de tijd overigens gekomen voor het eerste ananasmoment, waarvan er gedurende de rest van de avond nog een tweetal zullen volgen. Neen, Captain Critic bedoelt met ‘ananasmoment’ niet dat er een stuk ananas tussen zijn mezze te vinden zou zijn (stelt u zich ’s voor: een stuk fruit op een mezzeschotel, wat een absoluut horrortafereel). Neen, het ananasmoment bij Konak betekent blijkbaar dat de muzak (denk een pianoversie van Sting’s Fields of Gold) even wordt stilgelegd en vervangen door een loeiharde mix tussen hiphop en rave, waarna het voltallige keukenpersoneel enigszins ritmisch bewegend de keuken verlaat om zich, elk voorzien van een reusachtige plateau met in het midden strategisch een ananas gepositioneerd, een weg te banen door de zaal richting een tafel waar blijkbaar iets te vieren valt. Raarrr.
Inmiddels terug in het gezelschap van de vertrouwde muzak (denk pianoversies van om het even welk nummer van Sting) wordt het hoofdgerecht geserveerd. In het geval van de kapitein köfte, Ankara-style. Wat er precies typisch Ankara is aan de köfte in kwestie weet Captain Critic niet meteen, maar de 4 grote lamsgehaktburgers zijn wel geslaagd. Smakelijk, sappig en groot (of had de kapitein dat al gezegd?). De frieten die erbij geserveerd worden mogen dan niet klassiek Turks zijn, lekker zijn ze wel. Enkel de plastic flessen Heinz ketchup en mayonaise die op tafel gezet worden hadden iets stijlvoller gekund. In Turkije wordt overigens nog best smakelijke wijn gemaakt (zou dat wel mogen van president Erdogan, ieders favoriete Lord of the Rings-personage?): de fles rode wijn uit Anatolië die de kapitein gekozen heeft, heeft wat weg van een degelijke Bordeaux. Lekker bij de köfte.
Wie trouwens op zoek is naar een goed functionerende teletijdmachine: waarom verder zoeken wanneer the next best thing gewoon bij restaurant Konak te vinden is: paprikapoeder weelderig over de randen van elk bord gestrooid. U waant zich zo terug in de jaren negentig. Kijk, daar is Joyce De Troch! En daar, die sympathieke Pico van De Kampioenen! En Felice, die valse Italiaan van 1000 Seconden! Aaah, wat een afschuwelijk decennium toch.
Captain Critic heeft bij Konak niet slecht gegeten, maar hij heeft er ook enkele op zijn minst gezegd vreemde dingen meegemaakt. Naar analogie met de mixed grill op de menukaart keert de kapitein dus met mixed feelings terug huiswaarts (officiële Belgische inzending woordgrapje van het jaar, categorie culinair).
Reacties
Een reactie posten