Captain Critic

( website ) Dat restaurant Martino (alom bekend als ‘de’ Martino) een begrip is in Gent, dat weet u. Dat de Martino ook de plek is waar het legendarische broodje Martino (nog steeds de koning onder de belegde broodjes) voor het eerst gesmeerd werd, dat weet u ook. En de kans is ook groot dat u al weet dat het Pascaline en Didier - broer en zus - zijn die hier de plak zwaaien. En dat al sinds de vroege jaren tachtig, toen ze de zaak overnamen van hun ouders, die de zaak openden in 1954 (!). Aan die periode komt binnenkort een eind, nu Pascaline en Didier een pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebben en de Martino over te nemen staat. Tot het zover is blijft Pascaline iedereen echter met de glimlach en sappige Gentse tongval verwelkomen, en blijft Didier naarstig verder werken in de keuken.  Dat de Martino tot de laatste dag een trekpleister zal blijven is duidelijk: het is er binnen een aangename drukte van jewelste. Alle tafels zijn volzet en ook de Delivero

( website ) Op Ledebergplein verwacht de hongerige restaurantganger zich eerder aan pitazaken en afhaalpizzeria’s, niet meteen aan gastronomisch hoogstaande restaurants, maar het is exact dat laatste wat Talloor d’Or wél wil bieden. Het pand zelf is indrukwekkend: een groot herenhuis met een strakke witte gevel dat binnenin veel ruimte uitstraalt en strak en modern is ingericht.     Captain Critic bestelt meteen een glas champagne en krijgt daar twee smakelijke amuses bij. Vooral het krokantje met een smeuïge crème van kippenlever valt erg in de smaak. Met eigenlijk alleen maar overheerlijk klinkende gerechten op de menukaart zal het ongetwijfeld geen slecht idee zijn om à la carte te eten bij Talloor d’Or, maar de kapitein opteert toch voor het ‘chef’s choice menu’. Dat ziet er namelijk minstens even heerlijk uit.   Het menu gaat van start met ‘Black Angus rund - koolrabi - ansjovis - dashi’. Meteen al het strakst gedresseerde gerecht van de avond, én één van

( website ) Babu is een initiatief van driesterrenchef Gert De Mangeleer (niet enkel kok, maar tegenwoordig ook gewoon volbloed ondernemer) dat, na een pop-up in Brugge, nu definitief neergestreken is in Gent. Dat ook topchefs tegenwoordig de culinaire, ja zelfs gastronomische, waarde van een goeie burger erkennen, is niet meer dan terecht. Dat Gert zijn burgers expliciet géén burgers wil noemen, maar wel bunners (‘It’s not just a burger … we call it a bunner!’) lijkt eerder een marketingverhaal, maar de ‘bunners’ van Babu zijn inderdaad wel behoorlijk uniek: een handgemaakt hartig broodje dat een kruising vormt tussen een English muffin en een Aziatische gestoomde bao-bun.   De fillings, toppings en kruiding zijn geïnspireerd door verschillende steden, die ook nog ’s heel erg allitererend zijn: Brooklyn, Bangkok, Beirut, Brighton en Boston. Misschien is Brasschaat een idee voor een volgende bunner? Of Begijnendijk? In het interieur veel

( website ) Aah, de Lunch Garden. Captain Critic geeft toe dat het - op die ene keer langs de snelweg op terugkeer van reis - járen, zelfs meer dan een decennium geleden is dat hij een vestiging van Lunch Garden bezocht heeft. En dat terwijl hij er vroeger als kind zoveel lunchmomenten heeft doorgebracht. De kapitein bewandelt inmiddels andere culinaire paden, maar moet toch toegeven dat Lunch Garden voor eeuwig en altijd verbonden zal blijven met een zeker gevoel van nostalgie. Iets wat nooit meer zal weggaan. Dus waarom niet nog eens een bezoek brengen? Captain Critic heeft een inmiddels tweejarige peuter rondlopen (zijn eigen peuter hoor, vooraleer u Child Focus belt) en dat is een perfect excuus om zich nog ’s in een Lunch Garden te laten zien. In dit geval de vestiging in Oostakker, alwaar het personeel vanzelfsprekend de gepatenteerde Lunch Garden-mix van desinteresse, gelatenheid en lichte chagrijnigheid vertoont. Hoort er allemaal bij.   Het cliënteel bestaat uit de

( website ) In één van de meest indrukwekkende hotels van Gent, het Grand Hotel Reylof, heeft West-Vlaming Hannes Vandebotermet de leiding genomen over Lof, een restaurant waar de klassieke Frans-Belgische keuken voor inspiratie zorgt, maar waar ook de eigen inbreng van de jonge chef zeker een rol speelt.   Het restaurant én hotel zijn gelegen in een reusachtig, stijlvol gerenoveerd 18e-eeuws herenhuis. Het spreekt dus voor zich dat de locatie en inrichting top zijn. De bediening is dat overigens ook, een hele avond lang. Er kan gekozen worden uit drie menu’s: vier, vijf of zes gangen. Captain Critic opteert voor het ‘Chef’s favs’-menu, met vijf gangen, en bestelt een gin tonic als aperitief, vergezeld van twee smakelijke amuses.      Het eerste voorgerecht is Victoriabaars - bergamot - ceviche - raap. Op het bord een mooi gepresenteerde en vooral behoorlijk flinke portie ceviche van rauwe Victoriabaars. De smaken zijn zacht, fris en lichtjes zurig. Victoriabaar

( website ) Bij Rest-eau, de huisbrasserie van het Gentse zwembad Rozebroeken, kan je voor vanalles terecht: croques, salades, pannenkoeken maar ook Vlaamse klassiekers zoals rundsstoverij, vol-au-vent, balletjes in tomatensaus en eigenlijk amper minder als ‘Vlaams’ te omschrijven classics als spaghetti bolognaise en lasagne. Daarnaast vind je ook wokschotels en vreemdsoortige gerechten als de ‘zuiderse schotel’ met - hou u vast - Aziatische wokgroenten, rucola, sojasaus, chilisaus, ketjap, sesam, notenmix, appel én falafelballetjes. De kapitein, die bestelt dan maar wijselijk een burger. De ‘classic burger’ in dit geval, met Belgisch rundvlees, hamburgersaus, cheddar, spek, sla en tomaat. Waarom komt Captain Critic hier eigenlijk eten, vraagt u zich af. Wel, de kapitein heeft een peuter lopen, en die wezentjes zijn - om God weet welke reden - verzot op openbare zwembaden. Begrijp Captain Critic niet verkeerd, hij heeft niets tegen zwembaden. Maar dan bij voorkeur een buitenzw

( website ) Na twee eerdere pop-ups in Kortrijk en Gent, besloten chef Thomas Gellynck en sommelier Lara De Vlieger om een permanente locatie te openen in Sint-Amandsberg, recht in de achtertuin van Captain Critic nog wel. De locatie is zonder meer prachtig, met veel Japanse invloeden (wabi sabi, weet u wel) en een inrichting en open keuken die wat doet denken aan het veelgeprezen Florilège in Tokio en - dichter bij huis - het simpelweg onnavolgbare Chambre Séparée . Vergelijkingen die meteen al torenhoge verwachtingen scheppen, dat sowieso.   Een tip: als je bij Commotie dineert, kom dan met maximaal twee (of gewoon alleen, als u nóg asocialer zou zijn dan de kapitein). Dan kan je plaats nemen aan de ‘bar’ met uitstekend zicht op de prachtige open keuken, sowieso een meerwaarde voor een perfecte avond.   Bij het aperitief (een negroni) wordt er gestart met een kwintet heerlijke amuses: een stevig shot wortelsap; dan fijne wortel en okkernoot met geitenyoghurt; rauw