Pizza Hut


De tijden dat Captain Critic op geregelde tijdstippen de Pizza Hut-vestiging in zijn buurt frequenteerde, liggen inmiddels al meer dan twee decennia (!) achter ons. Zo heel af en toe, volledig uit het niets en volkomen onverklaarbaar, bekruipt hem de drang om toch nog eens een vettige, gegarandeerd het zuur-opwekkende ‘pizza’ van de Hut naar binnen te werken. 


De kapitein legt zijn lot liever niet in de handen van een puberende pizzakoerier op een brommertje. De kans dat je je pizza dan tegen een behoorlijk tijdstip aan je deur geleverd krijgt, is even groot als de kans dat Mathias De Clercq de Gentse stadsfinanciën op orde krijgt. Captain Critic neemt het heft dus in eigen handen en gaat zijn pizza’s zelf afhalen, in de Pizza Hut-vestiging in Lochristi meer bepaald. 
 

De bestelling staat mooi op tijd klaar. De kapitein kan zijn drie kartonnen dozen (twee pizza’s en een portie lookbroodjes) dus perfect volgens schema meenemen naar het comfort van zijn eigen huis. Vroeger had je bij Pizza Hut pizza’s (uiteraard) en als voorafje weinig meer dan lookbroodjes en American potatoes (een soort van ovengebakken aardappelwedges). Inmiddels is de kaart aardig uitgebreid: nacho’s, jalapeño’s, onion rings en onder invloed van KFC en de vele andere kip-ketens: een hele hoop chicken (wings, fingers, tasty’s, croqs … you name it).


Allemaal goed en wel, en dat er naast pizza’s ook enkele pasta’s op de kaart staan, daar kan Captain Critic nog inkomen, maar er moet al heel veel aan de hand zijn (een herseninfarct, een Russische invasie, een apocalyps om zomaar iets te zeggen) alvorens de kapitein bij de Pizza Hut een Vlaamse stoverij zou bestellen. Want ja, dat staat daar inmiddels dus ook al op de kaart. Stoverij. Vlaamse.
 

Dan houdt Captain Critic het maar op pizza. En lookbroodjes, dat ook. Lookbroodjes suprème meer bepaald. De omschrijving ‘suprème’ wijst erop dat je ook wat mozzarella op je lookbroodje kan terugvinden. Wat nu misschien ook weer niet zó ‘suprème’ is, maar kom. Met zo’n lookbroodje doet een mens maar weinig verkeerd. Het is brood, er is look, boter én er is kaas. Daar kan je maar weinig op tegen hebben.


De eerste pizza is Captain Critic’s favoriete Pizza Hut-pizza, altijd al geweest. De ‘Grimbergen’ met Italiaanse ham, champignons, Grimbergen-abdijkaas, zure room en mozzarella, en dat alles in een ‘classic’-versie (met dunne korst dus). Dat je je bij Pizza Hut niet aan een authentiek Italiaanse pizza moet verwachten, dat zou algemene kennis moeten zijn. En dat je - wanneer je wat te veel gedronken hebt, of gewoon wat onoplettend bent - de deegbodem van je pizza wel eens kan verwarren met de kartonnen doos waar die in zit … Ja, dat kan ook wel ’s voorvallen. Maar smaken doet zo’n Grimbergen-pizza eigenlijk best wel. Véél te vettig natuurlijk, maar wel met veel smaak en de combinatie van de verschillende ingrediënten is absoluut geslaagd.
 

De tweede pizza is nog zo’n klassieker uit Captain Critic’s kindertijd: de ‘Cheesam’ met extra mozzarella, fijne reepjes ham en tomatensaus. Deze keer in een pan pizza-versie, wat vooral een dikkere broodkorst betekent. De Cheesam is - naast vettig, hoeft het nog gezegd - iets minder ‘verfijnd’ dan de Grimbergen, maar wel toegankelijk. Tomatensaus, mozzarella en hesp: crack voor kinderen dus eigenlijk.


Nog een kleine suggestie: het zou handig zijn als er op de dessertkaart van Pizza Hut naast chocomousse, tiramisu en panna cotta ook motilium voorzien wordt. Dat spaart een verplaatsing naar de apotheker uit. ‘Pizza. Even when it’s bad, it’s good.’ Een slogan die wel lijkt uitgevonden voor Pizza Hut.
 



Reacties

Populaire posts van deze blog

Pita Pantera

Keyaki

Konak

Commotie

Pastoor