Captain Critic

( website ) Chef Maurice de Jaeger en gastvrouw Deborah Hellburg verhuisden hun restaurant vorig jaar van Knokke naar Gent. Niet zomaar Gent, neen: wel een prachtig kasteel op de site van ziekenhuis Maria Middelares. Bij ziekenhuizen denk je niet meteen aan gastronomisch tafelen, maar het is aan Sensum om het tegendeel te bewijzen. De locatie is alvast geslaagd: de inrichting van het kasteel is lichtrijk en modern, zonder afbreuk te doen aan de architecturale eigenheid van het pand.    Sensum is meer dan enkel restaurant. Er wordt ook gefocust op professionele gelegenheden zoals seminaries of vergaderingen, privé-feesten zoals huwelijken, verjaardagen en communies, én private dining events. Gewoon gaan dineren kan ’s avonds dan weer enkel van maandag tot woensdag, dagen waarop veel andere restaurants juist gesloten zijn.    Het is aangenaam en ruim zitten in de eetzaal met zicht op de grote open keuken. Er zijn duidelijk kosten noch moeite gespaard bij de creati

( website ) Lochristi is een nieuwe lunchplek rijker. Het pand waar vroeger de brasserie Kaffee Préféré gevestigd was, kreeg een grondige make-over - het lijkt zelfs of er één of meerdere Jani Kazaltzissen (of is het Jani’s Kazaltzis?) aan te pas kwamen - en vervelde tot Cerise, een plek waar je voor vanalles terecht kunt: van ontbijt over lunch (met pasta, slaatjes, tapas en croques) tot pannenkoeken en wafels in de namiddag.    Binnen is het aangenaam zitten: kleur- en lichtrijk met een modern en warm interieur. Captain Critic gaat van start alsof het geen middag maar avond is en laat een rode vermouth aanrukken, waarbij hij een kommetje borrelnootjes voorgeschoteld krijgt. Er is bij Cerise alvast op de details gelet: zelfs op het houten rietje in het aperitief is er een klein kers-logootje terug te vinden. Als hapje bestelt de kapitein barbecueworstjes met sriracha-mayo. De barbecueworstjes zijn eigenlijk in stukken gesneden witte worst, maar de combinatie met de licht

( website ) Als je in het Gentse zin hebt in Mexicaanse delivery, dan kom je nogal snel uit bij Chapo’s. Inmiddels toch al min of meer een gevestigde waarde in de stad, net als de Chapo’s-brommertjes die de strijd op leven en dood aangaan met de concurrerende brommertjes van Pizza Hut en Takeaway.com, of de fietsers van Deliveroo, die op hun niet-gemotoriseerde tweewielers toch geconfronteerd worden met een niet onaanzienlijk competitief nadeel. Dat gezegd zijnde: wie Chapo’s zegt, zegt burritos, tacos, nachos en quesadillas. Je kan er ook terecht voor verschillende ‘platos’ en zelfs ‘hamburguesas’, maar tot nader order zijn de Amerikanen - en niet de Mexicanen - nog steeds de koning van de hamburgers. Captain Critic verkiest zijn burgers dus nog steeds liefst 100% Amerikaans. Bij een Mexicaanse keten (nu ja, eigenlijk Tex-Mex om precies te zijn) zijn er genoeg andere alternatieven.   En dat alternatief zijn in dit geval quesadillas. Steak quesadillas meer bepaald. Een ques

( website ) Sinds het vorige bezoek van Captain Critic is het pand van Kin Khao een stuk groter geworden. En dat mocht ook wel, gezien de grote populariteit van de door Captain Critic in 2019 omschreven ‘beste Thai van Gent’. Een mening die de kapitein ongetwijfeld deelt met vele anderen, gezien de lange wachttijden om bij Kin Khao een reservering te kunnen bemachtigen. In 2020 werd Kin Khao door Gault&Millau zelfs bekroond met de titel beste Thai van het land. De zaak is dus wat ruimer geworden, waardoor je er ook iets rustiger kan zitten vergeleken met enkele jaren geleden. Toen opteerde Captain Critic voor het Kin Khao Experience Menu, deze keer wordt dat het Kin Khao Choice Menu. Er is op zich weinig verschil tussen beide formules: het zijn beiden verrassingsmenu’s die een uitgebalanceerde keuze van de chef en een totaalbeleving van de fijne Thaise keuken bieden. Het belangrijkste verschil is dat er in het Choice Menu iets goedkopere ingrediënt

( website ) Inmiddels struikel je in Gent over de Japanse ramenbars (en terecht), maar tien jaar geleden was het Noedelbar Ramen (what’s in a name) dat als eerste de Japanse fastfoodnoedels in Gent introduceerde. Vandaag de dag kan je er nog steeds terecht. Vooral ’s middags tijdens de week, maar ook op vrijdagavond, wanneer er ook enkele izakaya-gerechtjes op het menu staan.   Binnenwandelen bij Ramen roept meteen herinneringen op aan Tokio of Kioto : een piepkleine zaak met een aantal plaatsen rond de noedelbar en daarnaast nog enkele piepkleine tafeltjes. Dat de uitbaters er hier in geslaagd zijn om een zestiental couverts te voorzien op slechts enkele vierkante meter is quasi wonderbaarlijk. Deze bar moet ongetwijfeld de grootste coronanachtmerrie van Marc Van Ranst geweest zijn. Maar what’s done is done: COVID is (hopelijk) grotendeels achter de rug, wat betekent dat we weer zonder al te veel zorgen op de schoot van onze medemens moge

( website ) Nauwelijks enkele weken na een bezoek aan De Stoute (Karel, meer bepaald) meert Captain Critic nu aan bij De Lieve, een best wel legendarisch eetcafé in de Gentse binnenstad dat enkele jaren geleden overgenomen werd door drie jonge horecaondernemers. Dat drietal maakte er een - vergeef de kapitein het woord - ‘hippe’ plek van, waar een mens al ’s graag gezien wordt. Maar belangrijk: zonder afbreuk te doen aan de decennia oude geschiedenis van de zaak.     Ook al is het een Belgische avond in maart, buiten staan de kleine ronde tafeltjes met wit tafellaken gedekt als betrof het een Parijs' terrasje putje zomer. Een leuk accent, ook al is het uiteraard enkel ‘voor de show’, en is er geen enkele ijsbeer te vinden die een hele avond buiten aan zo’n tafeltje gaat zitten verkleumen.   Binnen waan je je al helemaal in een Parijse bistro ergens in de buurt van Montmartre: witte tafellakens en raamgordijntjes, groene stoffen sofa’s, houten vloeren en g

( website ) Maart 2022: corona is gedaan (?), wat wil zeggen dat we van de politie weer naar de afhaalchinees mogen. En dat voor het eerst in twee jaar tijd zeg. Wat zouden die mensen in de tussentijd gedaan hebben? Hopelijk niets met vleermuizen, de schavuiten … Voor die eerste afhaalchinees in lange tijd wendt Captain Critic zich tot Wei’s House in Lochristi, gevestigd in een pand aan de Antwerpsesteenweg dat er op het eerste gezicht uitziet als een typisch dertien-in-een-dozijn Vlaams woonhuis. Binnen geven de lachende Boeddha’s echter al snel aan dat je wel degelijk in een Chinees restaurant bent binnengewandeld, en niet in de living van een gemiddeld bejaard Vlaams koppel. De eetruimte is eerder klein (een twintigtal couverts) maar bij een afhaalchinees ga je natuurlijk vooral om, ja … af te halen. Wie trouwens vindt dat het woord ‘afhaalchinees’ in 2022 niet woke genoeg meer is: Captain Critic roept ter zijner verdediging in dat de website die alle Chinese (afhaal)r