Captain Critic

( website ) Bobo Bowls maakt deel uit van het Chaflo & Co-complex. Want een complex, zo kan je het intussen wel degelijk noemen: een restaurant ( Chaflo & Co ), een wijnwinkel (Time2Wine) en daarnaast dus ook een tweede restaurant - Bobo Bowls - waar je terecht kan voor een gezonde, snelle maaltijd, geserveerd als ‘bowl’. Ideaal voor takeaway in COVID-tijden. Een ‘Bobo Bowl’ heeft als basis salade, rijst of quinoa en wordt gecombineerd met tonijn, zalm, kip of een vegetarisch alternatief. Verder wordt het geheel gedresseerd met verschillende groenten en heel wat smaakmakers. Die groenten zijn voor een deel bio-groenten afkomstig van de plukweide (gedeeltelijk dus, want voor zover Captain Critic weet kan je in de Destelbergse plukweides vooralsnog geen avocado’s of mango’s gaan plukken), kruiden komen uit de eigen tuin en het inpakmateriaal is organisch. Bobo Bowls pakt alvast graag uit met de eigen ecologische voetafdruk. De zaak is mooi en verzor

( website ) We zijn nog heel even (hopelijk toch maar heel even) aangewezen op takeaway, en er is maar weinig dat zich zo goed leent tot takeaway als pizza. Captain Critic belt dan maar naar Pizza Pasqualino in Lochristi. Niet zomaar voor een goeie babbel of zo, neen, wel om een pizza romana te bestellen, met pikante salami. Het is blijkbaar druk want de kapitein mag pas binnen een uur zijn pizza komen halen, maar drukte kan ook gewoon een goed teken zijn. Een pizzeria zonder klanten is hoogstwaarschijnlijk een slechte pizzeria. Of een dekmantel voor een witwaspraktijk van de Cosa Nostra. Wanneer Captain Critic zich richting Lochristi City begeeft, staat zijn pizza mooi op tijd klaar. Op de pizzadoos staat een Italiaan zo stereotiep dat je er bijna een klacht voor zou indienen bij Unia. Nóg stereotieper kon enkel als de besnorde Italiaan in kwestie met een fles olijfolie onder de arm op een Vespa zat en er ergens naast de pizza-oven een afgesneden paarden

( website ) Tranen van ontroering behoudt Captain Critic doorgaans voor de écht belangrijke momenten in zijn leven. De geboorte van zijn zoontje is er zo één. Het doelpunt van Sven Kums in de kampioenenmatch van AA Gent tegen Standard op 21 mei 2015 is er nog één. Maar ook de keren dat de kapitein mocht dineren bij Chambre Séparée kunnen omschreven worden als zulke momenten. Een restaurant van een even torenhoog niveau zal je niet snel tegenkomen, in binnen- noch buitenland. Normaal gezien eindigde het verhaal van Chambre Séparée in december, maar door het uitstel van een bouwvergunning blijft de Belgacomtoren (tot nader order nog steeds het mooiste lelijkste gebouw van Gent, en de thuisbasis van Chambre Séparée) nog even overeind, en mét die toren dus ook Chambre Séparée. Het coronavirus blijft echter roet in het eten gooien. Want Chambre Séparée in een takeaway-versie, dat is simpelweg onmogelijk. Maar dat weerhoudt Kobe Desramaults er niet van om creatief

( website ) Op reis gaan naar Japan? Mag niet. In eigen land dan maar genieten van een diner in een Japans restaurant? Mag niet. Op de Korenmarkt een willekeurige, nietsvermoedende Japanse toerist een tong draaien? Mag niet. OK, dat laatste mocht eigenlijk al niet zonder corona, maar het illustreert toch maar hoe weinig er nog steeds is toegestaan. In Gent takeaway gaan halen bij een Japans restaurant? Dát mag gelukkig wel nog. En waar beter dan bij Golden Gai? De ramenbar in de Dampoortstraat die in relatief korte tijd zulk een schare trouwe volgers wist te vergaren, dat het er voor de coronalockdown begon, geen sinecure was om op een vrijdagavond een tafeltje te weten versieren (reserveren is namelijk niet mogelijk). En zo heeft zelfs takeaway soms toch zijn voordelen. Op het afgesproken tijdstip staat de bestelling klaar. Die wordt koud meegegeven en kan dan de dag zelf of eventueel nog de dag nadien met een eenvoudige bereiding thuis kl

( website ) Valentijn. Eigenlijk gewoon een excuus als een ander om kreeft en oesters te gaan afhalen bij Le Grand Bleu. Ja, afhalen. Want de horeca, die is nog steeds in lockdown. En intussen blijven we maar roeien met de riemen die we hebben.  Le Grand Bleu heeft in het Gentse best een reputatie als het aankomt op schaal- en schelpdieren, en dan vooral op kreeft. Captain Critic gaat dan ook exact dát gaan afhalen: een schaal- (kreeft Bellevue) en enkele schelpdieren (rauwe en gegratineerde oesters). En als dessert een moelleux die, toegegeven, niet echt in het rijtje lijkt thuis te horen. Beginnen doet de kapitein dus met oesters, Normandische creuses meer bepaald. Enkele rauwe oesters - die hij nog zelf moet openen - en enkele oesters die nog gegratineerd moeten worden in de oven. De rauwe Normandische creuses zijn smakelijk en worden slechts vergezeld van een schijfje citroen. Zo hoort het uiteraard ook: de zilte, nootachtige smaak van de oester kan

( website ) Een horecazaak die weinig last lijkt te hebben van de verplichte sluiting is Beiruti. Dat durft Captain Critic toch af te leiden uit het kleine legertje personeel dat in de zaak aan de slag is wanneer hij er zijn bestelling komt afhalen. Dat de Libanese keuken zich uitstekend leent tot takeaway - sowieso een stuk meer dan de typisch Vlaamse brasserie - zal daar ook niet vreemd aan zijn. Alles staat mooi op tijd klaar en is proper verpakt in recycleerbare doosjes. De formule van Beiruti is simpel maar succesvol: kleine gerechten om te delen met meerdere mensen. Hoe meer tafelgenoten, hoe meer gerechten, hoe beter. Dat eerste (‘hoe meer tafelgenoten’) is in coronatijden wat tricky, maar bon, ook in kleine bubbel kan je veel gerechten bestellen. Wat niet op is, eet je gewoon de volgende dag op. Dat zal wel niet tegen de coronaregels zijn zeker? Geen gedoe met voor- of hoofdgerechten, alles wordt gewoon samen op tafel gezet en aan