Lunch Garden

(website)

Aah, de Lunch Garden. Captain Critic geeft toe dat het - op die ene keer langs de snelweg op terugkeer van reis - járen, zelfs meer dan een decennium geleden is dat hij een vestiging van Lunch Garden bezocht heeft. En dat terwijl hij er vroeger als kind zoveel lunchmomenten heeft doorgebracht. De kapitein bewandelt inmiddels andere culinaire paden, maar moet toch toegeven dat Lunch Garden voor eeuwig en altijd verbonden zal blijven met een zeker gevoel van nostalgie. Iets wat nooit meer zal weggaan.

Dus waarom niet nog eens een bezoek brengen? Captain Critic heeft een inmiddels tweejarige peuter rondlopen (zijn eigen peuter hoor, vooraleer u Child Focus belt) en dat is een perfect excuus om zich nog ’s in een Lunch Garden te laten zien. In dit geval de vestiging in Oostakker, alwaar het personeel vanzelfsprekend de gepatenteerde Lunch Garden-mix van desinteresse, gelatenheid en lichte chagrijnigheid vertoont. Hoort er allemaal bij.

 

Het cliënteel bestaat uit de eveneens gepatenteerde Lunch Garden-mengeling van gepensioneerde oude-van-dagen en gezinnen met jonge kinderen (wiens smaakpapillen nog niet volledig ontwikkeld zijn en die dus verzot zijn op de alweer gepatenteerde Lunch Garden-smaaksensatie), hier en daar afgewisseld door de alleenstaande man die op zoek is naar wat variatie in zijn week die voor de rest gevuld is met Dr. Oetker Ristorante-pizza’s en lasagnes in aluminium bakjes van de Aldi (of de Delhaize, als er iets te vieren valt).

Captain Critic’s ontgoocheling is al meteen groot wanneer hij merkt dat er geen steak haché op het menu staat, in het verre verleden het favoriete Lunch Garden-gerecht van de kapitein. Mét béarnaise uiteraard. Maar met het gezicht op de bittere realiteit gedrukt, moet Captain Critic dus een andere keuze maken, een keuze waarop hij eigenlijk niet voorbereid was. Geplaagd door keuzestress (Wordt het vol-au-vent? Rumsteak? Balletjes in tomatensaus? De bevreemdend genaamde ‘zeesteak’, die er al minstens even surrealistisch uitziet als zijn naam doet uitschijnen?) komt hij uit bij de Luikse balletjes. Drie grote exemplaren meer bepaald, waarbij hij frietjes bestelt en een portie appelmoes.

 

De kapitein zet nog een chocomousse en een klein flesje rode wijn op zijn plateau, grabbelt aan de kassa nog een potje mayonaise mee en begeeft zich naar zijn tafel. Het nadeel van eerst met je volle plateau langs de kassa te moeten passeren is dat je eten al aardig afkoelt voor je neerzit op je stoel. Maar that’s all part of the Lunch Garden experience! Geniet er dus maar van.

Wat je bij Lunch Garden op je bord krijgt is grootkeuken, meer moet je dus ook écht niet verwachten. Daar rekening mee houdende zijn de Luikse balletjes - met een maïzenagebonden saus van Luikse stroop en ajuin - niet geheel onsmakelijk. De appelmoes (met zelfs nog wat stukken appel erin) is dat evenmin. De frietjes daarentegen zouden een stuk beter kunnen, zelfs in een grootkeuken. Misschien kan de Lunch Garden een voorbeeld nemen aan de Quick 100 meter verderop, waar de culinaire standaarden misschien niet heel veel hoger liggen, maar waar de frietjes toch een stuk smakelijker zijn. Dat gezegd zijnde: frieten zijn frieten, dus Captain Critic eet ze allemaal mooi op. 

 

De chocomousse? Dat is er eentje zoals je die eet uit een plastic potje. Goed? Neen. Slecht? Dat ook weer niet. Lunch Garden: je hebt er mee gegeten en je hebt niet al te veel geld uitgegeven. En die tweejarige peuter van de kapitein? Die laat het niet aan zijn hart komen en speelt alles binnen op een manier alsof hij de voeten bij Peter Goossens zelve onder tafel heeft mogen schuiven. Wacht nog maar enkele jaren, jongeman, er staat jou nog het een en ander te wachten. Als het van je vader afhangt, tenminste.