Captain Critic

( website ) Gent wordt populair bij chefs van meer of minder televisiefaam. Michaël Vrijmoed kreeg een Michelinster, Wim Ballieu doet iets met ballen en Jeroen Meus - logisch vervolg - doet nu iets met worsten. Würst is de tweede haute dog-zaak van Meus, en de eerste in Gent. De haute dog is een gepimpte versie van de hot dog, net zoals Jeroen zelf eigenlijk een gepimpte versie van Piet Huysentruyt is. Meus heeft alvast een goede binnenhuisarchitect, want het interieur scoort een 9.5 op de schaal van Kazaltzis. Maar waarvoor we naar Würst trekken, dat zijn toch vooral de hot dogs. Er is keuze uit een tiental verschillende varianten die je aan de toog gaat bestellen. De kapitein gaat voor een Memphis Soul en een Sauerkraut, met daarbij een portie guacamole als side en een Gentse Crabbelaer om de dorst te lessen. Na een kleine tien minuten zijn de dogs klaar en de kapitein heeft geen spijt dat hij er twee besteld heeft. Van beide exemplaren krijgt hij het w

( website ) Het terras van Ming’s Garden nodigt niet direct uit om er plaats te nemen, iets wat vooral te wijten is aan de ligging aan de drukke Antwerpsesteenweg. Bepaald bevreemdend zijn de spandoeken die de Zeeuwse mosselen aanprijzen. Captain Critic lijkt in een parallel universum terecht gekomen te zijn waar Chinezen Zeeuwse mosselen klaarmaken. Veel gekker moet het niet worden. Temidden van boeddha-beelden, lampionnen en namaakporseleinen wuivende katten, bestelt de kapitein alvast een cava om de dorst te lessen. Daarbij het onvermijdelijke mandje kroepoek, dat evenzeer bij een Chinees restaurant hoort als een luxejacht aan de Côte d’Azur bij Daniël Termont. Je krijgt dan wel altijd kroepoek, uit ondervinding blijkt dat in elk Chinees restaurant de kroepoek effectief wel verschillend is. Als voorgerecht kiest Captain Critic voor een dim sum mix (voor de leken: gestoomde ‘dumplings’ in een stoommandje) met een zoetzuur sausje. Op presentatie is er niet

( website ) Pinocchio is een Italiaans restaurant dat uitgebaat wordt door een verzameling rasechte Italiaanse stereotypes. Achter het raam aan de straatkant staat een Sylvester Stallone-lookalike pizza’s te draaien, en als er zich vrouwen in uw gezelschap bevinden, mag u zich geheid verzekerd weten van de extra aandacht van de hoofdober, die we voor het gemak Giuseppe zullen noemen (want laat ons eerlijk zijn: de kans bedraagt minstens 50% dat de man effectief Giuseppe heet, en anders is het wel een Luigi). Binnen ziet het eruit zoals een Italiaans restaurant er overal ter wereld uitziet. Afwijken van tradities en gewoontes is dan ook zeer on-Italiaans en staat Giuseppe en co ongetwijfeld op het boze oog van la mamma te wachten. Giuseppe spreekt amper Nederlands, wat bij Captain Critic doorgaans niet in goede aarde valt, maar Giuseppe’s uiterst clichématige Italiaanse charme maakt veel goed. Het weze hem voor één keer dus vergeven dat hij na jaren in Gent n