Cochon De Luxe (2)
Cochon De Luxe is het beste restaurant ter wereld. Althans volgens de uitbaters zelf: Tom Van Lysebettens (de zelfverklaarde ‘Zlatan Ibrahimovic van de Gentse binnenstad’) en partner Alison (de ‘Beyoncé van het Waasland, maar dan met minder zangtalent, minder centen op haar bankrekening en met een minder lelijke echtgenoot’).
In de categorie ‘beste restaurant ter wereld’ is er natuurlijk aardig wat concurrentie. Cochon De Luxe is voor Captain Critic echter sowieso wél het beste restaurant aan de oneven zijde van de Brabantdam. Aan de even zijde ligt enkele tientallen meters verder ook Souvenir, en de kapitein wil niet kiezen tussen beide. Maar een eretitel is een eretitel, toch?
Bij zijn vorige bezoek aan Cochon De Luxe had Captain Critic nog geleerd dat humor en gastronomie wél een goede combinatie konden zijn, iets wat de kapitein tot vóór die dag onmogelijk achtte. Maar kijk, de verrassingen zijn de wereld nog niet uit. Anno eind 2020 is Cochon De Luxe echter verplicht gesloten en veroordeeld tot take-away en het vullen van ‘plastieken pottekes’. Tom Van Lysebettens zou echter Tom Van Lysebettens niet zijn als hij zich dat vullen van die plastic potjes niet op geheel eigen wijze meester zou maken.
Enter de Cochon De Luxe Anti-depressiebox, met naast een uitgebreide selectie gerechten (ja, in plastic potjes), een minstens even uitgebreide selectie confetti, een enveloppe met daarin een gedetailleerde ‘handleiding voor een geslaagde avond’, een ‘corona-bingo’ (‘Iemand op je sociale media bakt een zuurdesembrood’ ‘Steven Van Gucht stelt ons gerust’ ‘Pierre Van Damme zaait paniek’) en een ‘doen, durven of waarheid’-vragenronde (‘Lik eens aan je elleboog’ ‘Stuur een foto van je schaarsgeklede zelf naar Eveline’ ‘Indien je kinderen hebt, welke is je favoriet?’).
Het menu zelf gaat van start met een aperitief op basis van vlierbloesem, citrus, gin en tonic. Alcohol: nog steeds de beste manier om elke depressie (zij het ontluikend of tot volle wasdom gekomen) in de kiem te smoren. Bij dat aperitief worden twee snacks voorzien: ‘Kwark Van Ranst’ en ‘Pêchen met tonijn aka Het beste gerecht ter wereld’.
Wat is gemaakt van verse melk en wil de horeca sluiten? Juist: Kwark Van Ranst! (Dankjewel Jacky Lafon voor het insturen van dit mopje. Een krat met 12 flessen porto is naar jou onderweg. Maak er een fijne avond van! Vele groetjes.) Die ‘Kwark Van Ranst’ is dus een dip van verse kaas, bieslookolie en haringeitjes, waarbij enkele krokante crackers geserveerd worden. Het gezicht van Vlaanderens bekendste viroloog krijgt u er gratis en voor niets bij. De kwarkdip is fris, toch vol van smaak en nét iets minder zuur dan Marc Van Ranst zelf. De haringeitjes zorgen voor een aangename zoute toets.
‘Het beste gerecht ter wereld’, dat zijn dus perziken met tonijnsla. Blijkbaar een constante in het leven van de chef van Cochon De Luxe. En toegegeven: een constante in het leven van elke Vlaming die ooit een familiefeest heeft bijgewoond ergens in de periode begin jaren zeventig tot eind jaren negentig. Dus ja, weinig meer dan tonijnsla met zoete perziken uit blik, maar het klopt volledig: wie lust dat nu niet? En wat is er nostalgischer? Of het moest een Polaroid-foto van jezelf zijn terwijl je met een walkman op je hoofd op een Nintendo Gameboy zit te spelen.
Op naar de hoofdgerechten dan, die Captain Critic degusteert in de volgorde die hem zelf het meest aangewezen lijkt. Als eerste de ‘Erika Vliegenzwam’: akkerzwam, crème van Gentse geitenkaas, truffel en kervel. Een gerecht opgedragen aan Vlaanderens bekendste vrouwelijke virologe en zoals de vliegenzwam (niet zoals Erika Vlieghe) herkenbaar aan z’n rode kleur en witte stippen. De kapitein hoeft het geheel enkel lichtjes op te warmen (gemakkelijk) en eerlijk te verdelen met zijn partner (moeilijk).
Na de vliegenzwam volgt ‘Toch nog een zakouski’. Een gerecht geïnspireerd door de haast tastbare paniek ‘bij alle vrouwen van middelbare leeftijd die Francine, Martine of Karine heten’ door het besef dat er dit jaar geen familie-kerstfeestjes zullen inzitten en dus ook geen aperitief met zakouskis. Rampspoed! Cochon De Luxe zorgt echter voor een oplossing met een maxivariant van een klassieke zakouski: een smakelijk bladerdeeggebakje met wortel, zilverui, spek en Parmezaanse kaas.
‘Pandemiehoen met kip’ is het volgende gerecht, én de officiële Belgische inzending voor de Woordspeling van het Jaar 2020. Een mihoensalade met gekonfijte kippendij, pinda, komkommer en radijs. Frisse, milde smaken, waarbij de pinda voor wat welgekomen crunch zorgt.
Het laatste gerecht zijn de ‘Balletjes met virolooksaus’: lamsgehaktballetjes, gebakken ui, bloemkool en looksaus. Met dit gerecht wordt Steven Van Gucht, Vlaanderens op één na bekendste viroloog, geëerd. Ook Steven’s fors uit de kluiten gewassen ballen moeten enkel nog even opgewarmd worden voor ze klaar zijn om te degusteren. De ballen van Van Gucht zijn smakelijk, niet al te droog en worden bovendien gekenmerkt door een zekere smeuïgheid.
Zo, wie dacht dat het gedaan was met vieze seksueel getinte innuendo’s: think again! En komaan zeg: kent u de kapitein zo onderhand nog niet? Want het is tijd voor het dessert: een ‘Thaise happy ending’. Pandanrijstpap, passievrucht, lychee en kokoscrunch. Fris, zuur, zoet, crunch: all boxes ticked dus.
Om af te sluiten nog een praline in de vorm van euh, een euhm … een esdoornblad! Ja, dat is het, een esdoornblad. Is de afhaalversie van Cochon De Luxe even verfijnd als de restaurantversie? Neen, dat niet. Maar dat is ook niet de bedoeling. Je kan niet verwachten dat je thuis dezelfde creaties op het bord tovert als een topchef in een volledig uitgeruste keuken. Heerlijk is de antidepressiebox echter wel, en minstens even grappig als een klassiek Cochon De Luxe-menu.
Tot slot nog een tip voor Tom Van Lysebettens: wanneer je - zeker in donkere tijden als deze - een antidepressiebox lanceert, verwachten de mensen wel een dosis Prozac in hun box. Zoloft mag ook. Of iets anders wat de apotheker kan missen. Dankjewel.
Reacties
Een reactie posten