Debra

(website)

Wanneer Jason Blanckaert een nieuw restaurant opent, dan gaan niet enkel bij Captain Critic de alarmbellen af. De man heeft dan ook weinig introductie nodig. Een Michelinster bij C-Jean, de ‘gastro-bistro’ van J.E.F., de betere Thaise keuken bij Aroy Aroy en wanneer de gelegenheid zich voordoet: tussendoor ook nog eens heersen over de groentjes tijdens Kobe Desramaults’ barbecues. Kijk, zo heeft de kapitein die introductie toch maar mooi gegeven.

Het hoeft dus niet gezegd dat Captain Critic enthousiast wordt wanneer deze Flemish Foodie aan een nieuw culinair avontuur begint. En al zeker wanneer de tagline van dat nieuwe avontuur ‘à la carte fine dining & silver linings’ is. Iets waar dezer dagen misschien wel een gebrek aan is. Fine dining wordt namelijk bijna één op één geassocieerd met degustatiemenu’s. Absoluut niets op tegen, maar het is verfrissend om iemand ook ’s iets anders te zien doen.

 

Ondergebracht in hetzelfde pand als voorgangers J.E.F. en Aroy Aroy, is Debra onderverdeeld in drie verschillende stukken: iets meer casual tafels aan de straatkant, een toog om aan te zitten in het midden en een wat intiemer restaurantgedeelte achteraan. Het is ook daar waar de kapitein mag plaatsnemen, met zicht op de gedeeltelijk open keuken.

 

In die keuken doet Blanckaert het uiteraard niet allemaal zelf. Hij wordt geassisteerd door een competent en gastvrij team in de zaal en enkele toppers in de keuken, waarvan Gilles Bogaert (Volta, Upper, Quique Dacosta (!), Bar Bask …) de bekendste naam is. Captain Critic gaat van start met ‘Debra’s Negroni’. Omschreven als ‘bitterzoet en krachtig, helemaal Debra’. Meer overtuiging heeft de kapitein niet nodig. 

 

 
 

 

Letterlijk àlles dien je à la carte te bestellen, dus ook de hapjes. De toast met rauwe langoustine en zure room is al meteen een binnenkomer van formaat. Kraakverse, overheerlijke langoustine, volle zure room en krokante toast: de ideale combinatie van smaken en texturen. Iets wat eigenlijk evenzeer geldt voor de zuurdesemcracker met Mimolette-kaas en piment d’Espelette.

 

Gegrilde wilde rivierpaling ‘in ‘t groen’ is het voorgerecht. De gelakte paling is licht zoet en perfect gebakken. Een meer dan geslaagde upgrade van een legendarische Vlaamse klassieker. Daarbij lekker zuurdesembrood met boter van Bakkerij Morgen.

 

Als hoofdgerecht opteert Captain Critic voor duif ‘Anjou’ in drie bereidingen, en daar heeft hij geen seconde spijt van. Tere zieltjes zullen de aanblik van volledige duivenpoten (klauwen inbegrepen) op hun bord misschien minder appreciëren maar de kapitein is geen teer zieltje. Of toch niet op het vlak van eten. Boterzachte, dieprode borstfilets, krokante pootjes en een paté gemaakt van de lever en een stuk of wat andere ingewanden. Dat alles overgoten met een succulent fijn sausje en voorzien van een bijgerechtje op basis van rode biet (uiteraard ook voorzien van een eigen duivenpoot). Sowieso de allerbeste duif die Captain Critic ooit al voorgeschoteld kreeg.

 

Om af te sluiten witte perzik met duindoornbes en ijs van gebakken rijst. Een mooie afsluiter van een heerlijke avond bij één van de meest opwindende nieuwe restaurants van Gent - en ver daarbuiten.

 

Debra is trouwens vernoemd naar het gelijknamige nummer van de Amerikaanse artiest Beck. Van op het album Midnite Vultures meer bepaald. Het favoriete Beck-album van de kapitein is dan weer het magistrale Sea Change, met daarop ook Captain Critic’s all time favourite Beck-nummer Lost Cause. Je zaak ‘Lost Cause’ noemen is dan weer niet meteen het beste idee voor iemand die een succesvol restaurant wil uitbaten. De kapitein vergeeft het Jason Blanckaert dus dat hij voor ‘Debra’ gegaan is.