The Wan & Only

(website)

Wat vroeger het volkse café De Wan was, is nu eetcafé The Wan & Only. De Wan zou volgens sommigen het oudste café van Gent zijn, wel vierhonderd jaar oud. Het is dus mooi om te zien dat de authentieke sfeer behouden werd door de - intussen niet meer zó - nieuwe uitbaters. Het meubilair (hoewel geen vierhonderd, toch wel al enige jaren oud) - is hetzelfde gebleven, wat bijdraagt aan de vibe van een - ietwat gepimpt - bruin café.

 

Captain Critic gaat van start met een Negroni. Misschien niet het meest volkse aperitief, dan toch één van de lekkerste. Daarbij bestelt hij een portie huisgemaakte bitterballen. ‘Bodo’s bitterballen’ meer bepaald. Want ja, het zijn de vroegere eigenaars van het inmiddels ter ziele gegane Bodo die De Wan overnamen. En hun bitterballen, die moesten ze blijkbaar absoluut meenemen. 

 

Niet minder dan terecht overigens, want die bitterballen zijn - naast flink uit de kluiten gewassen - ook nog ’s overheerlijk. Boordevol vlees en dus niet enkel gevuld met saus, wat je bij bitterballen jammer genoeg al ‘s durft tegenkomen. Niets daarvan bij deze exemplaren dus, die geserveerd worden met eveneens huisgemaakte tartaarsaus en verse peterselie.

 

Je kan hier typische caféklassiekers bestellen als een droge worst of zelfs een pakje paprikachips. En garnaal/kaaskroketten of een spaghetti bolognaise zal je in elk eetcafé op de kaart aantreffen. Maar op de kaart van The Wan & Only vind je ook meer atypische gerechten zoals bouillabaisse of coq au vin. Iets wat ongetwijfeld te verklaren valt via de meer culinaire roots van het vroegere Bodo, dat zelfs een Bib Gourmand-vermelding had in de Michelingids.

Captain Critic, die gaat na lang twijfelen (de steak tartaar met friet en de Luikse balletjes met wortelstoemp waren ook een valabele optie) toch voor de coq au vin. Die wordt zonder al te veel tierlantijntjes op een onvervalst bruin jarenzeventigbord geserveerd. Past wel bij een setting als deze. Net als het typische karafje rode huiswijn overigens.

De kippenbout is boterzacht en de saus (met wortel, ui en champignon) smakelijk, hoewel die gerust nog iets meer mocht doorsmaken. Daarbij wordt een gemengd slaatje geserveerd en een handvol kroketten, die - in tegenstelling tot de eerder vermelde bitterballen - niét huisgemaakt lijken. Het ware misschien ook beter geweest indien de kroketten niet in de saus hadden gelegen. Onvermijdelijk zijn ze daardoor wak geworden aan de onderkant.

 

Als dessert een chocolademousse. Die wordt geserveerd met wat hazelnoten en - jawel - een boudoir. Opnieuw een mini-tijdreis naar de jaren zeventig. De smaak zit goed, hoewel er in alle eerlijkheid niet echt gesproken kan worden van een mousse. De bereiding in kwestie doet eerder denken aan een mix tussen een ganache en een pot Nutella. En dat laatste ligt zeker niet enkel aan de hazelnoten.

De kapitein rondt nog af met een whisky en kan tevreden huiswaarts. Heerlijk dat er nog plekken als deze in ere gehouden worden. En je kan er nog ’s lekker eten ook.