Patyntje
Restaurant Patyntje, gelegen aan de Leie, opende de deuren eind de jaren twintig van vorige eeuw, 1928 om exact te zijn. Dat een restaurant het zo lang trekt (om u een idee te geven: zélfs Marc Eyskens was in 1928 nog niet geboren!), is niet minder dan uitzonderlijk te noemen. Het restaurant heeft dan ook een aantal troeven, zoals de mooie villa in koloniale stijl, en dan vooral het terras met zicht op de Leie. Je moet er dan wel de Gordunakaai bij nemen, die nog tussen het restaurant en de rivier in ligt.
Het is op het (verwarmde) terras dat Captain Critic op een mooie maar niet al te warme septemberavond plaatsneemt. De bediening is er al snel bij om de bestelling voor een aperitief op te nemen en de kaart te brengen. Die kaart is gevuld met klassiekers, en zelfs met ietwat vergeten gerechten als tutjespap, kalfslever en kalfsniertjes. De kapitein opteert voor kroketten van kalfszwezeriken met tartaar als voorgerecht, en vol-au-vent van Mechelse koekoek als hoofdgerecht.
Bij het aperitief (een glas cava) krijgt Captain Critic een kommetje met wat groene en zwarte olijven. Hij heeft nog maar enkele keren kunnen nippen van zijn aperitief of daar is het voorgerecht al. Te lange wachttijden bij een restaurantbezoek zijn een afknapper, maar borden die te snel voorgeschoteld worden, zijn ook niet ideaal. Hoe dan ook: de twee grote, bolvormige kroketten die de kapitein geserveerd krijgt, zien er smakelijk uit. De dressering van het bord is heel sober, wat uiteraard toegestaan is in een brasserie. Enkel had het slaatje dat de kroketten vergezelt wat verser mogen zijn. De kroketten zijn huisgemaakt en lekker, al had er iets meer zwezerik in gemogen. Met de tartaarsaus is er niets mis, maar of tartaarsaus de beste saus is om een kroket van kalfszwezerik te vergezellen, durft de kapitein te betwisten. Bijna evenzeer als hij durft betwisten dat Club Brugge wel een voetbalclub is. Er wordt een sóórt sport beoefend door de FCB-spelers, dat wel, maar voetbal kan je het met de beste wil van de wereld toch echt niet noemen.
De bediening zet haar razendsnelle service voort: Captain Critic’s voorgerecht is nog geen vijf minuten afgeruimd, of daar is zijn hoofdgerecht al. Nogmaals: niets vervelender dan een uur te moeten wachten op je hoofdgerecht, maar vijf minuten is wel heel erg weinig. Als een goede Belg neemt de kapitein graag uitgebreid de tijd voor een restaurantbezoek, maar daar zijn ze het bij Patyntje duidelijk niet mee eens. Met de overdreven snelheid waarmee zijn hoofdgerecht geserveerd wordt, is de kapitein dan wel niet volledig tevreden, met zijn gerecht zelf echter wél. Een reusachtige kom vol-au-vent, een grote kom frieten en een kleine kom sla. De correcte verhoudingen, wat Captain Critic betreft. De vol-au-vent (naar het schijnt één van de signature gerechten bij Patyntje) is zeer smakelijk: veel en grote stukken kip, genoeg gehaktballetjes en een perfect gebonden saus, met een ideale textuur. Enkel champignons ontbreken. De frietjes zijn dun en geslaagd, en ook zelfgemaakte mayonaise ontbreekt gelukkig niet. Een eveneens huisgemaakt videetje (niet het lekkerste bestanddeel van een vol-au-vent maar merkwaardig genoeg toch absoluut onontbeerlijk, óók voor de kapitein) maakt het geheel af.
Na de razendsnelle bediening van het voor- en hoofdgerecht, kiest Captain Critic er wijselijk voor om nog even te wachten met de bestelling van zijn nagerecht. Een Courvoisier cognac helpt hem bij zijn deliberatie: geen rijstpap of moelleux au chocolat (daarvoor is er geen plaats meer na de reusachtige portie vol-au-vent), maar wel een lichtere café glacé. Die is overigens smakelijk en eenvoudig, zoals een café glacé dat altijd wel is. Koffie en roomijs zorgen voor een lekker geheel van mokka.
Patyntje is een klassieke brasserie die vertrouwde gerechten brengt zonder al te veel franjes. Gecombineerd met de mooie setting hoeft dat soms niet meer te zijn. Wel zou Captain Critic de - overigens uiterst vriendelijke - obers en serveuses willen aanraden om het soort narcotica dat ze ongetwijfeld voor elke shift innemen, te veranderen van uppers naar downers. Het zal de overdreven snelheid van het opdienen enkel ten goede komen.
Het is op het (verwarmde) terras dat Captain Critic op een mooie maar niet al te warme septemberavond plaatsneemt. De bediening is er al snel bij om de bestelling voor een aperitief op te nemen en de kaart te brengen. Die kaart is gevuld met klassiekers, en zelfs met ietwat vergeten gerechten als tutjespap, kalfslever en kalfsniertjes. De kapitein opteert voor kroketten van kalfszwezeriken met tartaar als voorgerecht, en vol-au-vent van Mechelse koekoek als hoofdgerecht.
Bij het aperitief (een glas cava) krijgt Captain Critic een kommetje met wat groene en zwarte olijven. Hij heeft nog maar enkele keren kunnen nippen van zijn aperitief of daar is het voorgerecht al. Te lange wachttijden bij een restaurantbezoek zijn een afknapper, maar borden die te snel voorgeschoteld worden, zijn ook niet ideaal. Hoe dan ook: de twee grote, bolvormige kroketten die de kapitein geserveerd krijgt, zien er smakelijk uit. De dressering van het bord is heel sober, wat uiteraard toegestaan is in een brasserie. Enkel had het slaatje dat de kroketten vergezelt wat verser mogen zijn. De kroketten zijn huisgemaakt en lekker, al had er iets meer zwezerik in gemogen. Met de tartaarsaus is er niets mis, maar of tartaarsaus de beste saus is om een kroket van kalfszwezerik te vergezellen, durft de kapitein te betwisten. Bijna evenzeer als hij durft betwisten dat Club Brugge wel een voetbalclub is. Er wordt een sóórt sport beoefend door de FCB-spelers, dat wel, maar voetbal kan je het met de beste wil van de wereld toch echt niet noemen.
De bediening zet haar razendsnelle service voort: Captain Critic’s voorgerecht is nog geen vijf minuten afgeruimd, of daar is zijn hoofdgerecht al. Nogmaals: niets vervelender dan een uur te moeten wachten op je hoofdgerecht, maar vijf minuten is wel heel erg weinig. Als een goede Belg neemt de kapitein graag uitgebreid de tijd voor een restaurantbezoek, maar daar zijn ze het bij Patyntje duidelijk niet mee eens. Met de overdreven snelheid waarmee zijn hoofdgerecht geserveerd wordt, is de kapitein dan wel niet volledig tevreden, met zijn gerecht zelf echter wél. Een reusachtige kom vol-au-vent, een grote kom frieten en een kleine kom sla. De correcte verhoudingen, wat Captain Critic betreft. De vol-au-vent (naar het schijnt één van de signature gerechten bij Patyntje) is zeer smakelijk: veel en grote stukken kip, genoeg gehaktballetjes en een perfect gebonden saus, met een ideale textuur. Enkel champignons ontbreken. De frietjes zijn dun en geslaagd, en ook zelfgemaakte mayonaise ontbreekt gelukkig niet. Een eveneens huisgemaakt videetje (niet het lekkerste bestanddeel van een vol-au-vent maar merkwaardig genoeg toch absoluut onontbeerlijk, óók voor de kapitein) maakt het geheel af.
Na de razendsnelle bediening van het voor- en hoofdgerecht, kiest Captain Critic er wijselijk voor om nog even te wachten met de bestelling van zijn nagerecht. Een Courvoisier cognac helpt hem bij zijn deliberatie: geen rijstpap of moelleux au chocolat (daarvoor is er geen plaats meer na de reusachtige portie vol-au-vent), maar wel een lichtere café glacé. Die is overigens smakelijk en eenvoudig, zoals een café glacé dat altijd wel is. Koffie en roomijs zorgen voor een lekker geheel van mokka.
Patyntje is een klassieke brasserie die vertrouwde gerechten brengt zonder al te veel franjes. Gecombineerd met de mooie setting hoeft dat soms niet meer te zijn. Wel zou Captain Critic de - overigens uiterst vriendelijke - obers en serveuses willen aanraden om het soort narcotica dat ze ongetwijfeld voor elke shift innemen, te veranderen van uppers naar downers. Het zal de overdreven snelheid van het opdienen enkel ten goede komen.
Reacties
Een reactie posten