Martino

(website)

Dat restaurant Martino (alom bekend als ‘de’ Martino) een begrip is in Gent, dat weet u. Dat de Martino ook de plek is waar het legendarische broodje Martino (nog steeds de koning onder de belegde broodjes) voor het eerst gesmeerd werd, dat weet u ook. En de kans is ook groot dat u al weet dat het Pascaline en Didier - broer en zus - zijn die hier de plak zwaaien. En dat al sinds de vroege jaren tachtig, toen ze de zaak overnamen van hun ouders, die de zaak openden in 1954 (!). Aan die periode komt binnenkort een eind, nu Pascaline en Didier een pensioengerechtigde leeftijd bereikt hebben en de Martino over te nemen staat. Tot het zover is blijft Pascaline iedereen echter met de glimlach en sappige Gentse tongval verwelkomen, en blijft Didier naarstig verder werken in de keuken. 

Dat de Martino tot de laatste dag een trekpleister zal blijven is duidelijk: het is er binnen een aangename drukte van jewelste. Alle tafels zijn volzet en ook de Deliveroo-koerier springt om de haverklap binnen om wat volle zakken mee te graaien vooraleer weer op de fiets te springen. Captain Critic bestelt in een klassieke zaak als deze dan ook gewoon een klassiek aperitief: een witte Martini, en neemt de kaart ’s goed onder ogen.

 

Véél klassiekers op de kaart van de Martino (de steak tartaar op wijze van de chef, de steak Martino, de spaghetti én lasagne bolognaise …), maar er is hier welbeschouwd eigenlijk slechts één klassieker onder de klassiekers, en dat, beste lezer, is de ‘cheese-eggburger’. Even legendarisch als het zwaard van Excalibur. En een stúk lichter verteerbaar, hoewel dat over een hamburger met ajuin, kaas, tomatensaus én een spiegelei misschien wat veel gezegd is.

Ondanks de drukte loopt de bediening gesmeerd. Dat is dan het resultaat van een halve eeuw ervaring. Lang is het dus niet wachten op het halve litertje rode wijn en de cheese-eggburger. Geserveerd op één van de gepatenteerde Martino-borden met de rode ‘M’ ziet die er misdadig verleidelijk uit. Chef Didier - die af en toe zijn hoofd laat zien vanachter de bar, waar de open deur naar de keuken te vinden is - verdient alle credits voor zijn creatie.

 

En ja, die legendarische cheese-eggburger (geserveerd met een gemengd slaatje voorzien van wat dressing) doet zijn reputatie alle eer aan: smakelijk rundvlees, bruin gebakken gekaramelliseerde ajuin, gesmolten kaas, een lichte, heldere tomatensaus en een perfect gebakken spiegeleitje. Een combo zoals er maar weinig zijn. De kapitein heeft bijna spijt dat hij geen kater heeft, want als dit geen katerfood is, wat dan wel?

Over de lopende eidooier die zich geleidelijk vermengt met de rode tomatensaus zijn er trouwens ongetwijfeld seksuele toespelingen te maken, maar in tijden van #MeToo onthoudt Captain Critic zich daar maar liever van. Better safe than sorry.

 

De frietjes, die zijn perfect en hoeven niet onder te doen voor wat je krijgt in de betere frituur. De huisgemaakte mayonaise maakt het af. Afronden doet de kapitein met een lekker klassieke tiramisu, het enige nagerecht dat je bij de Martino zal terugvinden.

 

Dat Didier en Pascaline gemist zullen worden wanneer ze er uiteindelijk definitief de brui aan geven, is een understatement. Maar kom, ze hebben het wel verdiend zeker? En wie weet kan de Martino er nog ’s 67 jaar bij doen. Laat het ons vooral hopen.