Villa Lucia

(website)

Het gebouw waar nu ristorante Villa Lucia een thuis wist te vinden, heeft al een hele historie achter de rug. Vroeger was er een typisch Vlaamse brasserie gevestigd, een Turks grillrestaurant waarvan de keuken (toch geen onbelangrijk onderdeel van het gemiddelde restaurant) niet zo heel erg lang geleden helemaal afbrandde én - Captain Critic heeft het van welingelichte bronnen die het veel beter kunnen weten dan hijzelf - in een verder verleden zelfs een soort rendez-vous-huis, zeg maar gerust: een bordeel.

Het zijn geen meisjes van plezier die Villa Lucia runnen, wel drie forse Italiaanse mannen op leeftijd. Het is maar waar uw voorkeur naar uit gaat. De keuken is naar verluid geïnspireerd op die van la nonna, ook Lucia genoemd. En een keuken die gebaseerd is op die van een Italiaans grootmoedertje, dat is altijd een goed teken. Wie de kapitein niet op zijn woord gelooft (shame on you, trouwens), moet maar ’s een avond het Pasta Grannies-Youtubekanaal bingen. 

 

Bij een Italiaan zal je Captain Critic niet zelden een Aperol Spritz zien bestellen, en dus ook hier. Bij dat aperitief krijgt de kapitein een klein antipasto-bordje met wat Italiaanse charcuterie, een mini-pizza Napoletana (met ansjovis en kappertjes dus) en een klassieke bruschetta met tomaat, look en basilicum. Een leuk extraatje, sowieso beter dan een portie borrelnootjes of een potje olijven.

 

Als voorgerecht een portie calamari fritti to share. De uiterst licht gepaneerde inktvis is lekker, zacht en heeft gelukkig helemaal geen rubberachtige textuur. Daarbij een kraakvers slaatje met veldsla, radijs, komkommer en tomaat. Minder vers is jammer genoeg wel het plastic potje tartaarsaus, dat op de menukaart nochtans niet zonder trots aangekondigd werd als ‘huisbereide tartaar’. Het broodmandje is gelukkig wel vers en wordt de hele avond gezwind aangevuld.

Het hoofdgerecht is een tagliatelle boscaiola met bospaddenstoelen, ham, room en tomaat. Een pasta die je niet meteen in de zomer zou bestellen maar nu de herfst goed en wel in het land is, kan een bord als dit al ’s smaken. Mooi gegaarde tagliatelle, smakelijke ingrediënten (vooral de flinterdunne prosciutto is top) en een aardig kommetje Parmigiano dat op professionele wijze volledig leeggelepeld wordt. Uiteraard.

 

Om af te sluiten nog een marsala als digestief en een geslaagde tartufo nero als dessert: een soort ijsbonbon van vanille- én chocolade-ijs met een kern van bittere truffelchocolade, bestrooid met cacaopoeder. Deze tartufo nero zwemt trouwens nog in een klein badje van alcohol, wat in combinatie met het smeltende ijs voor een geslaagd smeuïg sausje zorgt.

Captain Critic hoopt dat Villa Lucia een langer leven beschoren is dan zijn Turkse grillvoorganger. En dat zou best wel eens kunnen. De kapitein heeft zelfs de meisjes van plezier niet gemist.