ZwartWit


Daar waar vroeger het vermaledijde Chess Café gevestigd was - een oord waar tot voor kort mensen zonder smaakpapillen terecht konden om platgekookte wokgerechten via de slokdarm naar de maag (en zo verder) te transporteren - kan men nu ZwartWit vinden. Enerzijds een restaurant (‘Zwart’) waar ontbijt, lunch en koffie/taart in de namiddag centraal staan, anderzijds een grote zaal (‘Wit’) voor feestjes, congressen en seminaries.


Van het vroegere Chess Café herken je zo goed als niets meer (en gelukkig maar). De metamorfose valt qua look alvast geslaagd te noemen. Het interieur van restaurant Zwart is strak en minimalistisch met veel beton, maar toch ook warm, dankzij de vele groene planten en de warme verlichting. De langwerpige zaal mondt uit in een toog met daarachter de gedeeltelijk open keuken. Nooit gedacht dat Captain Critic nog fan zou worden van dit modernistisch aandoend gebouw.


Reserveren is geen overbodige luxe, gezien het restaurant aardig gevuld is. De kapitein neemt plaats aan zijn tafeltje en bestelt alvast een Crabbelaer-biertje terwijl hij de kaart wat meer in detail bekijkt. Op die kaart enkele hoofdgerechten en enkele sharing dishes, maar ook een wekelijks wisselend lunchmenu van twee gangen. Vandaag is dat pastinaaksoep met spek en walnoot, gevolgd door vers gesneden steak tartaar met luciferfrietjes en een fris slaatje. Twee gerechten die Captain Critic best wel aanspreken: het lunchmenu it is, then.


Al snel wordt er een zakje brood op tafel gezet, daarna is het echter wel even wachten op de pastinaaksoep. De wachttijd is iets te lang - zeker voor een lunch - maar de soep zelf is wel geslaagd. Een grote portie stevig gezouten, dikke pastinaaksoep met een sneetje brood on the side. De spekjes passen perfect bij de winterse pastinaaksoep en ook de walnoten zorgen voor een smakelijk accent. De kapitein wacht liever wat langer op iets lekkers dan snel iets onsmakelijks voorgeschoteld te krijgen. Dat laatste moet zo ongeveer het business concept van Chess Café geweest zijn, nu Captain Critic erbij stil staat.


De iets te lange wachttijd voor het voorgerecht wordt al meteen goedgemaakt met het hoofdgerecht. Nauwelijks enkele minuten nadat de kapitein zijn bord soep heeft leeg gelepeld, volgt de steak tartaar. Die is wat Captain Critic verlangt van een steak tartaar: met de hand gesneden en niet té fijn. Het vlees is kraakvers, mooi rood en smaakvol. Bij de steak tartaar worden dunne luciferfrietjes geserveerd. Het is eens iets anders dan de klassieke, dikkere frieten. Dat zulke dunne frietjes niet eenvoudig te eten zijn met mes en vork, neemt de kapitein er gerust bij. De mayonaise is vers en het slaatje met rucola, ijsbergsla, tomaat, kerstomaat en rode ui eveneens, hoewel misschien net iets té rijkelijk voorzien van olijfolie.


Captain Critic is best voldaan, maar kan toch moeilijk weerstaan aan één van de suggestiedesserts: huisgemaakte moelleux-taart. De kapitein krijgt een stevige taartpunt voorgeschoteld die eigenlijk meer het midden houdt tussen brownie, cake en moelleux. Een echte moelleux is namelijk volledig lopend vanbinnen, en dat is bij deze taart niet het geval. Nogal logisch natuurlijk, een lopende taart laat zich maar moeilijk versnijden en opdienen. De smaak zit echter goed: rijkelijk, zacht en een intense chocoladesmaak.


Neen, Captain Critic is verre van rouwig om het heengaan van Chess Café. En al zeker nu er in de plaats een frisse, moderne zaak is gekomen waar de kapitein zich zeker nog ’s zal laten zien.



Reacties

  1. Een lopende choc. taart is een " coulant " , " moelleux " ... moelle/merg , dwz. zachte textuur . Trouwens klassieker in franse patisserie .

    Dank voor aandacht . Prima site voor de rest .

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Pita Pantera

Keyaki

Konak

Commotie

Pastoor