Captain Critic

( website ) Twee jaar na Captain Critic’s vorige bezoek kan je bij Babu nog steeds terecht voor een mooie selectie bunners, Gert De Mangeleers versie van een klassieke burger. De kaart werd op die twee jaar tijd behoorlijk uitgebreid. Meer appetizers, meer slaatjes en meer desserts, en vooral ook: meer bunners. Naast de Brooklyn, Bangkok, Beirut, Brighton en Boston, kan je nu ook kiezen voor de Brussels, Bronx en Bilbao. The more the merrier, nietwaar?    De kapitein gaat van start met een klassieke Negroni (iets wat je niet meteen associeert met een doordeweekse burgertent) waarbij hij een kommetje ongepelde pindanootjes krijgt voorgeschoteld. Heel lang moet Captain Critic niet nadenken over zijn keuze, de Bronx is namelijk een smashed versie van de Babu bunner. Ook Babu is dus mee op de kar gesprongen van de smashed burger-hype. Iets om hoegenaamd niet rouwig over te zijn.  Lang duurt het niet vooraleer de Bronx op tafel verschijnt en

( website ) Het is niet het eerste bezoek van Captain Critic aan A Food Affair, maar wel het eerste op deze locatie in de Hoogstraat. Bijna een decennium geleden ging de kapitein al langs op de vorige stek , vlakbij de Kouter. Een decennium is een eeuwigheid in de horeca, en A Food Affair is intussen zelfs al bijna twéé decennia lang één van de allerbeste Aziatische restaurants in Gent. En dat met een 100% Belgische chef (Laurent Locquet). Faut le faire.   De zaak is binnen sfeervol en gezellig ingericht. Je kan hier perfect à la carte eten, maar Captain Critic opteert voor de menuformule met een small bite, twee voorgerechten, een hoofdgerecht en een dessert. Maar eerst en vooral een deugddoende Negroni met (wettelijke verplichting in elk Aziatisch restaurant) een potje verse kroepoek. De ‘small bite’ is een goi cuon van kruidig gehakt. Een goi wat?, hoort de kapitein u zeggen. Wel, goi cuon: een Vietnamese spring roll. Nu weet u dat ook weer. Dit exemplaar is

( website ) Het gebouw waar nu ristorante Villa Lucia een thuis wist te vinden, heeft al een hele historie achter de rug. Vroeger was er een typisch Vlaamse brasserie gevestigd, een Turks grillrestaurant waarvan de keuken (toch geen onbelangrijk onderdeel van het gemiddelde restaurant) niet zo heel erg lang geleden helemaal afbrandde én - Captain Critic heeft het van welingelichte bronnen die het veel beter kunnen weten dan hijzelf - in een verder verleden zelfs een soort rendez-vous-huis, zeg maar gerust: een bordeel. Het zijn geen meisjes van plezier die Villa Lucia runnen, wel drie forse Italiaanse mannen op leeftijd. Het is maar waar uw voorkeur naar uit gaat. De keuken is naar verluid geïnspireerd op die van la nonna, ook Lucia genoemd. En een keuken die gebaseerd is op die van een Italiaans grootmoedertje, dat is altijd een goed teken. Wie de kapitein niet op zijn woord gelooft (shame on you, trouwens), moet maar ’s een avond het Pasta Grannies-Youtubekanaal bingen.    Bij

( website ) Restaurant OX’E in Lochristi is de opvolger van restaurant Fleur de Lys , dat zelf al de opvolger was van restaurant Leys. Om het overzichtelijk te houden is de chef wel dezelfde gebleven: Xavier Leys, die in het nieuwe OX’E vooral verfijnde versies van Frans-Belgische klassiekers op tafel wil brengen. Dat ondernemer Ronny Deschacht investeerde in het pand, valt op: bij de renovatie zijn duidelijk kosten noch moeite gespaard. De naam OX’E verwijst trouwens naar de drie zonen van Deschacht, de ene al wat bekender dan de andere: Xavier, Edward en Olivier (die laatste vooral vermaard door zijn jaren als linksachter bij het grote SV Zulte Waregem).  OX’E is ook een bar, maar Captain Critic moet toegeven dat dat niet heel erg opvalt. Het bargedeelte is volledig leeg, gelukkig in tegenstelling tot het restaurant. Het is zeker aangenaam zitten in dat restaurantgedeelte, waar je zicht hebt op de open keuken inclusief koelkasten met runderkarkassen die hangen te rijpen. Voor so

( website ) Umamido is een soort mini-ramenketen, met vestigingen in Brussel (4 stuks), Antwerpen, Leuven én Gent, bedacht door een Belg die in Kioto verslingerd raakte aan ramen. Als ervaringsdeskundige - Captain Critic at óók ramen in Kioto - kan de kapitein daar best wel inkomen. Echte Japanse ramen is absolute culinaire top. Captain Critic neemt naar goede Japanse gewoonte plaats aan de toog met zicht op de open keuken, waar alle ramen vers bereid worden. Er is keuze uit heel wat verschillende soorten: miso, shoyu, mazemen … Waarbij de kapitein opteert voor de miso tonkotsu ramen, een klassieker met dikke varkensbouillon op basis van een umami miso tare, geroosterde chashu (varkensvlees), nitamago (een gemarineerd eitje), gember, sojascheuten, lente-ui en paddenstoelen.   Maar beginnen doet Captain Critic eerst en vooral met een gekoelde sake en een kimchi pork bun. Een soort bao bun gevuld met buikspek en kimchi (opgelegde groenten: in dit geval kool, komkommer en lente-ui).

( website ) In fusiegemeente Lievegem, op de grens met Mariakerke, ligt Restaurant Julien (voorheen Bistro Julien), waar Davy Devlieghere dit jaar door Gault&Millau verkozen werd tot ‘Jonge chef van het jaar’. Een titel waarvoor hij in indrukwekkend gezelschap verkeert, dat van 2022-laureaat Martijn Defauw meer bepaald, chef van het intussen eigenlijk al behoorlijk legendarische Rebelle in Marke . De inrichting van het restaurant - met inkijk in de open keuken - is sober en stijlvol. De bediening professioneel en vriendelijk. Naast een selectie à la carte-gerechten is er uiteraard ook een menuformule voorzien, dat in het weekend enkel als zes gangen gekozen kan worden. Iets waar Captain Critic zich - uiteraard - in de verste verte niet door laat tegenhouden.     Een glas champagne en enkele smakelijke amuses laten al meteen zien waarom Devlieghere zichzelf Gault&Millau’s ‘Jonge chef van het jaar’ mag noemen. Verfijnde smaken, verzorgde presentatie en een perfecte mi

( website ) Neen, bij restaurant Carpaccio in Lochristi staat er geen echte Italiaan pizza’s te bereiden. De pizzabakker is een gewone Vlaming zoals u en ik. Is dat een probleem? Neen, hoegenaamd niet. Captain Critic vergeeft de Vlaamse pizzabakker in kwestie maar al te graag dit onmiskenbaar geval van cultural appropriation. Moet je geboren zijn in de laars om een schijf deeg in een pizzaoven te kunnen schuiven? Neen toch. Of beter: let’s find out, shall we. De kapitein gaat van start met een Rosso Antico rode vermouth, waarbij een bordje zwarte en groene olijven geserveerd wordt, net als een kommetje kleine grissini. Er staan best veel pasta- en vleesgerechten op de kaart, maar Carpaccio lijkt in de eerste plaats vooral een pizzeria te zijn. Dat merk je aan de behoorlijk authentieke steenoven waarin de pizza’s bereid worden én aan het aantal klanten dat een pizza komt afhalen.    Een pizza it is, then. En voor één keer gaat Captain Critic voor een pizza die hij nog noo

( website ) Knees To Chin is het geesteskind van twee Brusselse zussen die - na vier vestigingen in hun thuisstad - nu ook naar Antwerpen, Louvain-la-Neuve én Gent getrokken zijn. Dat noemt men dan het begin van een keten, nietwaar? Net zoals bij Vietnamese street food-kraampjes kan je bij Knees To Chin terecht voor een snelle en (relatief) gezonde hap. Moest u het zich afvragen: de naam verwijst naar de houding waarmee Vietnamezen in de straatjes op de stoeprand gehurkt zitten te eten. Knees To Chin brengt voornamelijk huisgemaakte rice paper rolls maar ook enkele andere Vietnamese gerechten en sides. Opvallend: het keukenpersoneel bestaat exclusief uit koks met een Vietnamese achtergrond. Iets wat toch sowieso een pluspunt genoemd kan worden. Niet dat je als Vietnamese Phuong, Hao of Trang genetisch per se voorbestemd bent om beter Vietnamees te kunnen koken dan zeg maar Bart uit Lovendegem, maar de kans is toch beduidend groter. En geef toe: je slaakt toch ook een zucht van o